We willen kinderen graag beschermen tegen verdrietige gebeurtenissen, zoals een scheiding, ziekte en dood. Helaas maken sommige kinderen dit toch mee in hun leven. Bijvoorbeeld wanneer een papa of mama, broertje of zusje, opa of oma, vriendinnetje of vriendje, of iemand anders van wie ze veel houden, dood is gegaan of op andere wijze niet meer beschikbaar is. Als er iemand doodgaat of bij een scheiding, verandert er veel en dat kan erg moeilijk zijn. Kinderen rouwen op een andere manier dan volwassenen. Zij willen naast het verdriet, meestal ook de gewone dingen blijven doen: zoals spelen, naar school gaan, met vriendjes of vriendinnetjes omgaan, sporten.
Kinderen willen lang niet altijd praten over hoe ze zich voelen. Ze kunnen niet voortdurend rouwen, zij hebben de gewone dagelijkse dingen van het leven nodig om het verlies aan te kunnen en om zich te ontwikkelen. Kinderen kunnen zich eenzaam voelen, ook al hebben ze lieve en betrokken mensen om zich heen. Ze houden zich soms ‘groot’, bijvoorbeeld omdat ze merken dat de andere gezinsleden veel verdriet hebben.
hoe werk ik met kinderen
Kinderen mogen bij mij natuurlijk altijd praten over hun verdriet en verlies, maar het hoeft niet. Iets doen en ervaren werkt vaak beter. Per kind is dit natuurlijk verschillend en daarom zoeken we samen naar de manier die past. Het op een creatieve manier bezig zijn werkt vaak, bijvoorbeeld door tekenen, schilderen, schrijven, knippen, plakken, een spel doen, of een herinneringsboek maken. Bewegingsspel of naar buiten gaan met een bal is ook altijd een optie. Emoties zitten in het lichaam. Via het lichaam emoties kunnen uiten lukt vaak door te bewegen. Het is essentieel dat een kind zich veilig voelt bij mij. We besteden daarom altijd eerst aandacht aan het elkaar leren kennen, bijvoorbeeld met vragen zoals je die in een vriendenboekje tegenkomt. Voorafgaande aan de begeleiding van kinderen heb ik uiteraard een gesprek met één of beide ouders om af te stemmen wat de hulpvraag is.
